วันเวลาที่ผ่านไป กลับคิดถึงวันเก่า

 วันนี้ คือวันอังคาร ที่ 6 เมษายน 2564  เวลา 10.13น เป็นวันที่ผมนั่งอยู่ร้านกาแฟสตาร์บัค บรรยากาศข้างนอกร้านท้องฟ้ามืดครึม  ทำให้ผมคิดถึงอดีตที่ผ่านมาว่าทำไมเวลามันผ่านไปไวจัง และคิดว่าทำไมเมื่ออดีตเราไม่ตั้งใจฝึกฝนภาษาอังกฤษ หรือตั้งใจหาเงิน หรือทำบางสิ่งบางอย่าง ผมกลับนึกว่าเสียใจที่วันนั้นไม่เริ่มทำ ทำให้พอเวลาผ่านไปเนินนาน ผมกลับรู้สึกเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสามารถเพียงพอ 

ช่วงชีวิตเราตั้งแต่เด็กรู้สึกผ่านอะไรมาเยอะ น่าแปลกนะที่เรายังจำเหตุการณ์ในอดีตได้หมด ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องที่ฝังใจเรา เช่น เรื่องเพื่อน ที่เรามีเพื่อนน้อย , เรื่องที่โดนเพื่อนแกล้ง , เรื่องที่โดดเรียน พอพูดถึงเรื่องโดดเรียนผมจำได้เลยว่าครั้งแรกที่โดดเรียน คือตอนที่ผมอยู่มอต้นที่โรงเรียนพระแม่สกลสงเคราะห์ มันเป็นครั้งแรกที่ผมโดด ตอนนั้นผมอายุแค่ 13-14 เองมั่ง ผมไม่รู้ว่าผมเอาความกล้ามาจากไหน แต่มันเป็นความกล้าที่มมันส่งผลมายังปัจจุบัน เพราะเมื่อมีครั้งแรก ย่อมมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม และครั้งต่อไปๆ แต่การที่ผมโดดเรียนนั้น เหตุผลมันก็มีนะ เพราะผมเหงา เพื่อนน้อย ตอนอยู่ที่โรงเรียน ส่วนตัวผมเป็นคนพูดน้อย นี้แหละเหตุผลที่ผมโดดเรียนบ่อยครั้ง  และเมื่อผมได้ย้ายมามัธยมวัดสิงห์ ช่วงมอ3 เข้าเรียนวันแรกผมก็กลับบ้านร้องไห้ เพราะโดนความที่อยู่โรงเรียนเอกชนมาก่อนทำให้ไม่ชินกับสภาพแวดล้อม แต่พอผ่านไปอาทิตย์นึง ผมกลับชอบที่นี้ ผมมีเพื่อนสนิท ผมรู้สนุก อย่างที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีมาก่อน ผมได้มีเพื่อนที่สนิทเป็นกลุ่ม 4-5คน ที่ไปไหนไปกัน แต่เมื่อเทียบกับโรงเรียนเก่าเพื่อนสนิทจริงๆ แค่1คนเอง แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อจบมอ3 ทุกคนต่างแยกย้าย โดยผมย้ายไปเรียนที่วัดนวลนรดิศ แต่ก็เรียนได้แค่ 4 เดือน จึงย้ายออก สาเหตุก็เรื่องเดิม ผมเหงา ผมไม่มีเพื่อน แต่พอนึกย้อนกลับไป ตอนนั้นผมก็มีเพื่อนนะ แต่โดยความที่ผมงอแง ใจอ่อนแอเกิน ทำให้ผมลาออกจากที่นั้น จนถึงตอนนี้ผมก็นึกเสียใจ ผมไม่น่านำอารมณ์ชัววูป ณ ตอนนั้น มาทำให้ผมย้ายออกจากโรงเรียนวัดนวลเลยจริงๆ หลังจากนั้นผมก็ได้พักอยู่บ้าน เพื่อที่จะกลับไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมวัดสิงห์ ซึ่งที่ผมคิดว่าจะเหมือนกับช่วงชีวิต มอ3 แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมก็โดดเรียนบ่อยครั้ง จนแม่จับได้ ผมทำให้แม่เสียใจ ผมโดดเรียนเพราะอะไร? ผมว่าผมรู้ตัวเองแล้ว แต่ผมก็รู้ตัวหลังจากที่ผมผ่านมันมาแล้ว ตอนนั้นผมมีเพื่อนสนิท อยู่เป็นกลุ่ม แต่ผมกลับขี้เกียจ ขี้เกียจ ขี้เกียจ ผมว่าสาเหตุมาจากความขี้เกียจ อารมณ์ชัววูปของตัวผมเอง 

มหาวิทยาลัย

ผมแอดมิชชั่นติด เกษตรศาสตร์ สาขาวิทคอม แต่ผมกลับไม่เลือก เพราะผมคิดว่าผมจะได้ไปเรียนที่จีน แต่กลับว่าผมไม่ได้ไปเรียน โดยปัญหาที่ว่าผมสมัครไม่ทัน ทำให้ผมไปเรียนที่มหาลัยหัวเฉียว สาขาธุรกิจจีน แต่ผมก็กลับเรียนได้แค่ 1.5ปี ย้ายสาขา ผมให้เหตุผลว่า วิชาภาษาจีนเริ่มต้น ผมได้เกรดD ทำให้ผมมั่นใจที่จะไปเรียนจีน เพราะกลัวเกรดไม่ดีและกลัวเสียตัง เนื่องจากถ้าเกรดไม่ดี ผมก็ต้องกลับไทยมาย้ายสาขา ทำให้ผมเสียตังหลักแสนไปฟรีๆ ผมเลยตัดสินใจย้ายสาขามาการตลาด ซึ่งผมรู้สึกคิดถูก เพราะภาษาสามารถเก็บเกี่ยวทีหลังได้ 

เดียวมาต่อนะครับ